කෘතගුණය

ඇඟ ලේ කිරි කර පොවලා
කැත කුණු හෙම අතගාලා
නිති සෙනෙහස පෙන්නා ඈ
ළයෙහි හොවා නුඹ රැක්කා...

වියැළුණු දුරු කතර ගෙවා
නොතොරක් දහදිය සලළා
නුඹේ සිනා හින්දයි ඔහු
නොවිදින දහ දුක් වින්දේ...

සැප සම්පත් වැඩි වීලා
දිවි මංපෙත පැටලීලා
කොහිදැයි දැන් යන්නේ නුඹ
දෙගුරුන් අමතක කරලා...